Ondertussen is de kleine zus al 6 weken oud !
Na mijn eerste zwangerschap had ik gehoopt op een tweede goede zwangerschap maar waar ik van droomde mocht niet waar zijn. Bij het begin van de zwangerschap merkte ik al snel op dat mijn bekken het moeilijk kregen en na een paar weken had ik bekkeninstabiliteit. Na een paar maanden kwamen de verschrikkelijke nierproblemen er weer bij, alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik er deze zwangerschap nog iets nieuws bij het vena cava syndroom ( in een extreme vorm ). Waardoor ik vanaf week 33 niet meer alleen mocht zijn en dus bij mijn ouders ging logeren samen met de grote zus. Wandelen, liggen, zitten niets kon ik niet meer zonder een aanval te krijgen en die was soms zo zwaar dat ik bijna flauwviel ook het slapen was hierdoor moeilijk, wakker worden met een aanval is hetzelfde als wakker worden met gevoel dat je hart gaat ontploffen. Dus na 15 weken sukkelen waarvan 3 helse weken heeft mijn gynaecoloog beslist om me in te leiden op 37 weken.
En daar kwamen de zorgen !
Gaat ze genoeg wegen ? Gaat ze volgroeid zijn ? Gaat ze er iets aan over houden ? Verdwijnt het syndroom als ik bevallen ben ? Ga ik me schuldig voelen ? Gaat ze op de kamer mogen ? Zoveel vragen maar geen antwoorden daar moest ik op wachten tot ik bevallen was.
Dus na heel lang discussiëren met de gynaecoloog hebben we toch beslist om ze op 37 weken te laten komen. Zo gezegd zo gedaan.
25 september 2014 ging ik binnen in het ziekenhuis om 20 uur voor de inleiding van de vorige keer wist ik nog dat deze werd in gang gezet om 0 uur. Na al een paar aanvallen zei de verpleging dat het inderdaad de beste keuze was omdat mijn hert het steeds moeilijker kreeg en dat moest werken voor twee als dat het begaf ging het slechter aflopen. Om 0 uur kwam de eerste gel en de eerste infuus om mijn weeën op te wekken. Na 2 uur voelde ik al lichte weeën, had ik al 4cm en wegens een rugprobleem kreeg ik weer epidurale deze werkte maar aan een kant mijn rechterkant. Mijn man en ik hadden een weddenschap lopen ik zei tegen 10u15 u ga ik bevallen en mijn man zei 9u maar bij de vorige zwangerschap had ik 2cm voor de inleiding en nu al een dikke 3cm. Na de epidurale viel alles weer stil dit hadden we ook al meegemaakt. Dus nog een infuus en om 6u had ik nog altijd maar 4 cm dus ik bereide me voor op een lange dag. Maar zoals koppige mie 1 hadden we er nu ook weer eentje om 8u30 kwamen ze nog eens meten en toen had 5cm het ging zachtjes vooruit. Nog steeds voelde ik alles in mijn linkerkant de epidurale was niet goed aangeslagen. Maar om 9u kreeg weer pijn deze keer extreem veel pijn ik voelde alles in mijn linkerkant en ik zei om te lachen " haha nu gade toch nog gelijk krijgen. " Waarop mijn man antwoordde " Je houdt ze gewoon tegen om uw gelijk te halen. " Na 10 min kon ik het niet meer volhouden en toen ze gingen controleren zeiden ze " u bent aan het bevallen. " Oh wat klok dat zo mooi in mijn oren. Dus naar de verloskamer en wachten op de gynaecoloog terwijl ik daar lag te puffen voelde ik ze naar beneden glijden, toen ik de opmerking kreeg straks glijdt ze er vanzelf uit kwam de gynaecoloog binnen. Tijdens het persen zei mijn gynaecoloog nog " Jij bent niet geboren om zwanger te zijn maar wel om te bevallen, dat gaat zo vlot bij u. " Na enkele persen was mijn dochtertje geboren.
Na 37 weken was ze eindelijk bij ons om 9u52.
Ze woog 3kg070 en was 49,5 cm groot en oh zo mooi !
Geniet mee van ons tweede wonder !
Juist geboren met de grote zus
1 dag oud
1 week oud samen met manlief
1 week oud
